mgr Justyna Dulak
| Dzień tygodnia | Godziny pracy. Sala 33 |
| Poniedziałek | 8.30 – 11.30 15.00 – 15.50 |
| Wtorek | 12.30 – 15.00 |
| Środa | — |
| Czwartek | 8.30 – 12.30 |
| Piątek | 8.20 – 11.00 |
Zadania Pedagoga Specjalnego:
- Dbanie o zapewnienie możliwości aktywnego uczestnictwa w życiu szkoły osobom ze szczególnymi potrzebami edukacyjnymi,
- Prowadzenie badań i działań diagnostycznych związanych z rozpoznawaniem indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych,
- Rozwiązywanie problemów dydaktycznych i wychowawczych uczniów, rozpoznawanie przyczyn niepowodzeń edukacyjnych uczniów lub trudności w ich funkcjonowaniu,
- Udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej w bezpośredniej pracy z uczniem,
- Dostosowanie sposobów i metod pracy do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych ucznia oraz możliwości psychofizycznych,
Drogi Rodzicu, czekamy na Ciebie, jeżeli:
- Jesteś zaniepokojony rozwojem psychofizycznym swojego dziecka,
- Szukasz pomocy, aby rozwiązać problemy dydaktyczne dziecka,
- Widzisz potrzebę wprowadzenia dodatkowego wsparcia,
- Potrzebujesz porozmawiać.
Rodzaje i charakterystyka zajęć specjalistycznych.
Terapia integracji sensorycznej.
Termin integracja sensoryczna określa prawidłową organizację wrażeń sensorycznych (bodźców) napływających przez receptory. Oznacza to, że mózg, otrzymując informacje ze wszystkich zmysłów (wzrok, słuch, równowaga, dotyk, czucie ruchu-kinestezja) dokonuje ich rozpoznania, segregowania i interpretacji oraz integruje je z wcześniejszymi doświadczeniami. Na tej podstawie mózg tworzy odpowiednią do sytuacji reakcję nazywaną adaptacyjną. Jest to adekwatne i efektywne reagowanie na wymogi otoczenia. Może to być odpowiedź ruchowa jak i myślowa.
Integracja sensoryczna jest procesem, dzięki któremu mózg otrzymując informację ze wszystkich systemów zmysłowych dokonuje ich segregacji, rozpoznania, interpretacji i integracji z wcześniejszymi doświadczeniami.
Integracja sensoryczna rozpoczyna się już w okresie płodowym i trwa do około 7 roku życia. Nierozwinięcie określonych umiejętności w kolejnych stadiach rozwoju powoduje powstawanie trudności w funkcjonowaniu i zachowaniu dziecka.
Terapia integracji sensorycznej może być prowadzona wyłącznie przez certyfikowanego terapeutę, a jej podstawą jest diagnoza.
Terapia integracji sensorycznej określana jest mianem „naukowej zabawy”.
Objawy zaburzeń integracji sensorycznej.
Terapia ręki.
Ponieważ nieprawidłowy rozwój motoryczny najczęściej wpływa negatywnie również na rozwój ręki, terapia w tym zakresie opiera się w głównej mierze na usprawnianiu małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów rąk, dłoni i palców. Ćwiczenia dobierane są przez terapeutę indywidualnie do potrzeb dziecka. Terapię zawsze poprzedza diagnoza, skoncentrowana na rozpoznaniu stopnia trudności u dziecka.
Terapia ręki to nie tylko ćwiczenia dłoni i palców, ale przede wszystkim ćwiczenia całego ciała.
Ćwiczenia na początku skupiają się na obręczy barkowej i kończynach górnych. Celem późniejszej terapii jest rozwijanie motoryki małej, czyli zdolności manualnych dziecka, oraz poprawa ruchów precyzyjnych. Terapia w podejściu całościowym obejmuje ruchomość łopatek i stawów kończyn górnych oraz normalizację napięcia mięśniowego. W zależności od występujących zaburzeń praca opiera się na wzmacnianiu siły mięśniowej kończyn górnych, stymulacji czucia powierzchniowego lub głębokiego, doskonaleniu zdolności chwytu, doskonaleniu kontroli wzrokowo-ruchowej oraz skoordynowaniu pracy oburącz.
Najwyższym stopniem umiejętności motorycznych jakie ręka osiąga jest grafomotoryka- sprawność manualna ręki podczas czynności związanych z pisaniem, rysowaniem.
Dla kogo jest przeznaczona?
Przeznaczona jest w głównej mierze dla dzieci, u których stwierdza się:
– trudności manualne ( wiązanie sznurowadeł, zapinanie guzików, nawlekanie koralików, układanie drobnych przedmiotów),
– trudności grafomotoryczne ( kreślą niedokładne szlaczki, nie lubią wycinać, rysować, lepić, rysunki często sprawiają wrażenie niestarannych),
– obniżony poziom graficzny pisma – litery niekształtne, kanciaste, nieprecyzyjne, różnej wielkości, wychodzące poza linie, połączenia pomiędzy literami różnej długości, o różnym nachyleniu liter, w dowolnym miejscu litery, odstępy między literami za duże lub za małe, pismo mało czytelne, tempo pisania wolne – trudności z nadążaniem za tempem innych dzieci,
– osłabione mechanizmy równoważne (trudności z jazdą na rowerze, hulajnodze, staniem na jednej nodze), niezgrabność ruchową, brak koordynacji ruchowej,
– zachowanie nieprawidłowej postawy podczas pracy przy stoliku,
– wyraźne obniżenie lub podwyższenie napięcia mięśniowego w obrębie kończyny górnej i obręczy barkowej (nieprawidłowe trzymanie narzędzia piszącego- ściskanie za mocno, albo trzymanie za lekko),
– szybkość ruchów nie jest dostosowana do zadania, które należy wykonać (są zbyt wolne, albo za szybkie).
Zajęcia rozwijające kompetencje emocjonalno-społeczne.
Mają na celu wzmocnienie oddziaływań terapeutycznych i profilaktycznych w odniesieniu do dzieci i młodzieży, którzy z różnych przyczyn: osobowościowych, rozwojowych, środowiskowych mają problemy w zakresie nawiązywania relacji
z rówieśnikami i funkcjonowania w różnych sytuacjach społecznych, co przekłada się na poziom sukcesu osobistego, obraz samego siebie, prawdopodobieństwo występowania nieakceptowanych społecznie zachowań. Problemy emocjonalne, społeczne i „trudne” zachowania często przekładają się na kłopoty z nauką.
W ramach zajęć rozwijających kompetencje emocjonalno-społeczne rozwijane są następujące obszary:
- samodzielność,
- samoświadomość – budowanie adekwatnego obrazu własnej osoby (mocne i słabe strony, akceptacja swojej indywidualności, odrębności, tożsamości),
- zainteresowania, hobby,
- motywacja wewnętrzna,
- rozpoznawanie emocji/uczuć własnych i innych osób, identyfikowanie emocji wywołanych sytuacją, pragnieniem,
- samoregulacja – panowanie nad emocjami, wyrażanie emocji/uczuć w sposób akceptowany społecznie,
- komunikowanie emocji,
- rozładowywanie emocji,
- przestrzeganie norm i obowiązujących zasad,
- samokontrola, ocena własnego zachowania (przyczyn, skutków), praca nad sobą,
- odpowiedzialność,
- rozumienie zachowań/sytuacji społecznych, przyjmowanie perspektywy innych, przewidywanie zachowania innej osoby,
- rozpoznawanie zachowań asertywnych,
- rozumienie komunikacji, efektywne komunikowanie się i nawiązywanie pozytywnych relacji, kultury osobistej, manier, wyrażanie szacunku,
- empatia, cierpliwość, myślenie o innych, słuchanie innych,
- podtrzymywanie przyjaźni,
- radzenie sobie ze stresem,
- rozwiązywanie konfliktów/problemów, podejmowanie wyborów,
- skuteczne współdziałanie w zespole, funkcjonowanie w grupie,
- praca na rzecz innych, niesienie pomocy, udzielanie i wzywanie pomocy.
Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne
Na czym polegają?
To rodzaj terapii pedagogicznej dla uczniów ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi. Polegają na korygowaniu zaburzonych funkcji u dziecka np. wzrokowych, słuchowych, koncentracji uwagi, pamięci, zaburzeń w nauce: pisania, czytania, liczenia, trudności w opanowaniu i zastosowaniu poprawnych zasad ortograficznych. Zajęcia mają również na celu kompensowanie (wyrównywanie) braków w wiedzy ogólnej z poszczególnych przedmiotów szkolnych. Są to nie tylko wiadomości ale i umiejętności.
Do kogo są skierowane?
Zajęcia terapeutyczne są skierowane do dzieci, którym brak opanowania pewnych umiejętności i wiadomości utrudnia prawidłowy rozwój psychiczny. Uczniowie ci wymagają indywidualnego podejścia nauczyciela. Są mało samodzielne np. w odrabianiu zadań, potrzebują dodatkowej instrukcji, nie rozumieją czytanej treści, łatwo się rozpraszają i dekoncentrują. Czasem są nieśmiali, mają np., dysleksję rozwojową (dysortografię, dysgrafię itp.). Zajęcia są polecane dla uczniów po badaniach w poradni psychologiczno- pedagogicznej, po stwierdzonych zaburzeniach funkcji wzrokowych, słuchowych i ruchowych, jeżeli te zaburzenia utrudniają im osiągnięcie sukcesu w nauce oraz w opanowaniu podstawowych wiadomości i umiejętności szkolnych.
Zadania nauczyciela-terapeuty zajęć korekcyjno-kompensacyjnych:
– prowadzenie zajęć w małych grupach (2- 5 osób), w oparciu o indywidualny program terapii z uczniem, zgodnie z zaleceniami z poradni psychologiczno-pedagogicznej,
– stosowanie aktywizujących metod pracy oraz metod gier i zabaw edukacyjnych,
– motywowanie uczniów do nauki,
– wsparcie psychiczne,
– podnoszenie samooceny,
– pomoc uczniowi w pokonywaniu trudności w nauce pisania, czytania, liczenia.
– nauka skutecznego uczenia się,
– wdrażanie do samodzielności,
– ćwiczenie poprawy koncentracji uwagi,
– doskonalenie techniki czytania ze zrozumieniem,
– poprawa funkcji wzrokowo-słuchowych i orientacji przestrzennej,
– usprawnianie grafomotoryczne i manualne.
DROGI RODZICU!
Jeśli twoje dziecko boryka się z podobnymi problemami, a chciałbyś mu pomóc?
Nie zwlekaj. Poszukaj najpierw pomocy i wsparcia w twojej szkole pod okiem wykwalifikowanych specjalistów.
Zapraszamy do współpracy dla dobra dziecka.
Depresja u dzieci
